گاهی حوصله مرا هم ندارد، دلش می‌خواهد تنها باشد، اما من زن گرفته‌ام تا از تنهایی درآیم. به خودش هم گفته‌ام اگر قرار بود تنها باشی، چرا ازدواج کردی؟ از وقتی یادم می‌آید اهل رفت و آمد بودم. روزی نبود که در خانه باشم، یــا با خـانواده‌ام بیرون بودیم یـا مهمان داشتیم یا با دوستانم به گشت و گـذار بودم. همیشه دلم می‌خـواست همسری مانند خـودم داشته باشم تـا همراه و هم‌گام من در جمع باشد، ولی نمی‌دانم چرا به پای عشق در یک نگـــاه سوختم. دلم نمی‌خواهد ناراحتش کنم، اما دیگر از این وضع و بی‌حوصلگی‌هایش خسته شده‌ام...

دمی سکوت و تنهایی و دیگر هیچ...
دلتان نمی‌خواهد در جمع و چشم باشید. این را به همسرتان هم گفته‌اید، ولی او درست برخلاف شما به مناسبت‌های مختلف جشن می‌گیرد و به قــول خودتان ادای آدم‌هـای خوشبخت را در می‌آورد. حتی دوران عقد را رویــایی کرده و گه‌گاه با حضور دوستانش شب شعر می‌گیرد یا شما را به ضیافت‌های ناگهانی دعوت می‌کند و چقدر عصبـانی می‌شوید. بیشتر از این‌که قـبلاً گفته‌اید دوست ندارید، امـا او هم دلیل دارد و آن این‌که زندگی را این‌گـونه دوست دارد. به نظر شما زیاد هم جالب نیست آدم بخواهد همیشه در اختیار خود و دلش قرار بگیرد، پس آرامش و سکوت کجاست.

دل‌تـان برای تمام اوقــات مجـردی تنگ شده، همـه آن‌وقت‌هـایی که خـودتان را با کتاب و فیلم مشغــول می‌کردید و کسی سراغ‌تان را نمی‌گرفت، ولی قبول کنید حال که عقد کرده‌اید بهترین فرصت را برای تمرین و رهـایی از عادات قبل خواهید داشت، پس به تدریج شروع کنید.

چه شود؟
فکـرش را بکنید همسران در معاشرت به تفــاهم نرسند؛ درست زمانی که مرد یا زن دلش می‌خـواهد همسرش در حضـور همکاران و اقوام باشد و ازدواج خود را اعلام کند، همسرش هوس تنهایی به سرش بزند و تازه این دفعه اول و آخرش هم نباشد. هر بار به یک بهانه از حضور در جمع طفره برود و یا با عذرهایی نابه‌جا از جماعت دور شود. یا همسری که تمام وقتش به کــار و درس گذشته و همه دوستانش همان همکلاسی‌های دانشگاه یا همکارانش هستند نمی‌تواند به یک‌باره از عادات خود دور شود و بشود یک ایده‌آل اجتماعی برای نیمه گمشده‌اش. به تدریج این رفتارها در دوران عقد تأثیر می‌گذارد و شیرینی این ایام با تلخی بحث‌های تکراری و جواب‌هایی چون «همینه که هست» طی می‌شود. هیچ‌کدام از طرفین هم حاضر نیست اشتباه خود یا همان عـادت مرسوم خویش را بررسی کند و به فکر چاره بیفتد. مـعاشرت گرچه خوب است و از الزامات دوران عقد، اما دلیل نمی‌شود تــازه عروس و داماد به اجبار به آن تن دهند، آن هم زمانی که هنوز جرئت و شجاعت و روابط برخورد با هم را کسب نکرده‌اند.

علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد
دلیلش را به راحتی می‌توان یافت؛ عدم شناخت از هم. فقط کافی است قبل از عقد و ازدواج با خود و طرف مقابل‌تان رو راست باشید. اگر به انزوا عادت کرده‌اید و حضور در جمع آزارتان می‌دهد یا از سر و صدا بیزارید یا دل‌تان می‌خواهد هر روز با یک برنامه خاص برای هم‌نشینی و جمع‌های دوستانه و فــامیلی وقت بگذارید، لطفاً بازگو کنید تـا مشکلات چون تردید در انتخاب و یا دشواری تصمیم‌گیری را نداشته باشید. فقط با خود و او صادق باشید.

و اما بعد...
اما حالا که همــسر شده‌اید و این رفتار برای‌تان آشکار شده است، چه باید بکنید؟ واقع‌بین باشید، همان‌طور که شما به عادات معروف خود خو گرفته‌اید؛ همسرتان نیز برایش سخت خواهد بود تا از بسیاری از این رفتارها دست بکشد. اگر از اجتماع و حضور در میان جمع لذت می‌برید و همسرتان این‌گونه نیست و این عــمل شما را هم نمی‌پسندد باید چاره‌ای بیندیشید تا او هم با شما کنار بیاید. مثلاً گــاهی به خاطر او از مهمانی دست بکشید و به او یادآوری کنید آن‌قدر برایتان مـهم است که خواسته‌اش را محترم می‌دانید و در مقـابل از او بخواهید در بـرخی زمان‌ها و به فراخور حال و وقت با شما همراهی کند؛ حتــی اگر دوست نداشته باشد. گــاهی لازم است به خــاطر هم از خیــلی چیـــزها دست بکشید. پس چــه بهتر که از دوران عقــد شروع کنید و به هم نشان دهید چقدر بــه سعـادت زندگی‌تـان اهمیـت می‌دهید.

گاهی این رفتارها با دلیل خاصی ظاهر می‌شود، مثلاً ممکن است کسی به دلیل خجالت از طرز حرف زدن یا بی‌دانشی درباره مسایل مختلف از جمع گریزان باشد یا به دلایلی چون خودنمایی یا ابراز وجود جمـع را دوست داشته باشد و یا عدم اعتماد به نفس او باعث شود تا نداشته‌های زنــدگی و شخصیت‌اش را با مادیات و به رخ کشیدن آن در حضور دیگران جـــبران کند؛ در هر صورت شما در آغاز زندگی مشترک به تمام این موارد پی خواهید برد. تلاش کنید بهترین راه حل را برگزینید و زندگی‌تان را آن‌گونه که باید مدیریت کنید.